της Μαρίας Ντενίζ Διαμαντή
Πέρασε ένας χρόνος από τη στιγμή όπου ο Δάσκαλος άφησε την τελευταία του πνοή και εμάς όλους άφωνους, αφού η ψυχή του επέλεξε ν’ αποδράσει, θαρρείς, από το μάταιο τούτο κόσμο, έτσι ξαφνικά, έτσι νωρίς. Για πολλούς από εμάς, τους μαθητές του, το πλήγμα υπήρξε τρομερό. Νομίζω πως ακόμα δεν το έχουμε πιστέψει. Νομίζω πώς να, την επόμενη ή την παραεπόμενη εβδομάδα θα τηλεφωνηθούμε και θα κλείσουμε κάποιο ραντεβού για να μας δώσει τα φώτα του, πάλι, να μας καθοδηγήσει με τη γνώση και τη μοναδική του – διαφορετική άποψη…
Για εμένα προσωπικά ο κος Παϊζης ή «Δάσκαλος»– δεν του μίλησα ποτέ στον ενικό, αφού τον προσφωνούσα «κε Παίζη ή Δάσκαλε»- ήταν μια κομβική συνάντηση ζωής. Ήταν ο άνθρωπος που διάβασε διαφορετικά τον αστρολογικό μου χάρτη, «έπιασε» τη λεπτομέρεια σ’ ένα άλλο στυλ, αλλά και με μια καταπληκτική ευχέρεια, κάτι που κατόρθωσε – σε επίπεδο ιδιοσυγκρασίας να κάνει κι όταν μου εξήγησε ζητήματα χαρακτήρα ακόμα και για ανθρώπους της οικογένειάς μου που ποτέ δεν γνώρισε από κοντά…
Ο κος Παϊζης υπήρξε ο συνδετικός κρίκος, αλλά και ο ογκόλιθος που διαχώρισε τη ζωή μου στο πριν και στο μετά, τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο, αφού κοντά του έμαθα πάρα πολλά γύρω από την αστρολογία, αλλά παράλληλα γνώρισα και τον σύντροφο της ζωής μου, τον Αντώνη, επίσης μαθητή του και παλαιόθεν φίλο καρδιάς.
Μαθητεύοντας δίπλα στο Δάσκαλο, είχα την τύχη να κατανοήσω τη λογική –κυρίως- των αστρολογικών συστημάτων, όπως λ.χ. το αρχαίο ελληνικό, αλλά και το γερμανικό σύστημα, αλλά και τα συστήματα πρόβλεψης των προοδευτικών ωροσκοπίων. Χωρίς να έχω το δικαίωμα να προβώ σε συγκρίσεις- θα μπορούσα να πω τούτο: ο αείμνηστος Χρήστος Παϊζης είχε ένα απαράμιλλο ταλέντο στη διδασκαλία και στην διάδοση της γνώσης. Κατείχε το αντικείμενο και γνώριζε το πώς να προσφέρει τον τρόπο σκέψεως στους μαθητές του βήμα προς βήμα. Ίσως θα του καταχωρούσα αυτό το ταλέντο της διδασκαλίας ως το μεγαλύτερο προτέρημα και χάρισμα. Παράλληλα, βέβαια, έκανε μια τεράστια προσπάθεια να μας δώσει να καταλάβουμε την ψυχρή – λογική μέθοδο- διαδικασία που χρειάζεται για να διαβαστεί – ερμηνευτεί σωστά ένας αστρολογικός χάρτης, χωρίς να παρεισφρήσουν στη μελέτη τυχόν στοιχεία υποκειμενισμού που θα «υποτιμούσαν» την καθαρά αστρολογική οπτική, κάτι που έδειχνε την αγάπη του ή και την εμμονή του για την επιστημονικότητα στο χώρο της αστρολογικής μελέτης.
Όσον αφορά στο πολύτιμο έργο που άφησε πίσω του – τα βιβλία του, θα ξεχώριζα κυρίως τη «Δομοαξονική Ερμηνεία των Όψεων της Κλασικής Αστρολογίας», ένα έργο που ο ίδιος παρουσίασε σαν επανάσταση – όπως γράφει- στο χώρο της αστρολογίας ή και σαν νέα εποχή στην τέχνη της νέας εποχής, την αστρολογία. Σε αυτό το έργο του, ο Δάσκαλος εντάσσει την κάθε όψη σε ένα ενιαίο σύστημα που βάση του είναι ο «άξονας» (πλανήτες ή σημεία που συγκροτούν την όψη) και δομή είναι η ίδια η φύση της όψης. Ο Δάσκαλος ταξινομεί σε αυτό το έργο τις όψεις σε πλαίσιο ορθολογισμού σε ένα ενιαίο σύστημα.
Η χρήση του εν λόγω συστήματος αποτελεί ίσως μεγάλη βοήθεια για τους μελετητές στο χώρο της αστρολογίας, αφού η ερμηνεία γίνεται με τρόπο λιτό, εργονομικό και ακριβή, χωρίς γενικότητες. Παράλληλα, είναι ένα σύστημα που αναλύει εύληπτα ακόμα και τις σπάνιες αστρολογικές όψεις, που , αν και όντως σπάνιες, παίζουν το ρόλο τους στην κατανόηση πολλών θεμάτων σ’ έναν αστρολογικό χάρτη.
Εκτός από το συγκεκριμένο έργο, θα εστίαζα και στο τελευταίο του βιβλίο «Σημειώσεις Ιατρικής Αστρολογίας», τεύχος Α’. Δυστυχώς ο αείμνηστος δεν πρόλαβε να μας προσφέρει το Β’ τεύχος. Μα και μέσα από το πρώτο του βιβλίο, δεν παύει να μας δίνει μια ισχυρή γεύση της επιστημονικότητας της αστρολογικής σκέψης στην κατανόηση της ασθένειας, αναλύοντας τις βιολογικές αντιστοιχίες πλανητών & σημείων, τις βιολογικές αντιστοιχίες των αξόνων κατά Ebertin, τη βιολογική αντιστοιχία των ζωδίων, δίνοντας την ίδια στιγμή παραδείγματα ωροσκοπίων ανθρώπων που εκδήλωσαν κάποια ασθένεια στην πορεία της ζωής τους.
Παραμένω πάντα μαθητευόμενη κοντά Σας, Δάσκαλε. Μπορεί να απουσιάζετε ως φυσική παρουσία. Ωστόσο, είστε παντού γύρω μου, στα βιβλία, στις σημειώσεις, στις μνήμες, εντός της σκέψης και της καρδιάς μου. Είμαι ευγνώμων στο Θεό, στη Ζωή, στο Σύμπαν που Σας συνάντησα για χίλιους δυο λόγους. Και δεν ξεχνώ πως σχεδόν 2 εβδομάδες πριν «αποχωρήσετε», ξέρατε «κάτι». Γιατί ευχηθήκατε σ’ εμένα και στο σύζυγό μου και φίλο σας δια τηλεφώνου «εκ των προτέρων». Έτσι, για την υποθετική περίπτωση που δεν θα μπορούσατε να είστε κάπου εκεί, κοντά μας. Κι όντως, υποθέτατε ορθώς. Δυστυχώς για όλους εμάς.
Εύχομαι να μας βλέπετε από ψηλά, να εισπράττετε την εκτίμηση και την παντοτινή μας αγάπη κι ευγνωμοσύνη. Ας ξεκουράζεται η ψυχή Σας εν ειρήνη.