Το πρώτο κλάμα της Αντωνίας ακούστηκε στον Πειραιά, παραμονή της Αγίας Μαρίνας του 1968 αλλά δεν το θυμάται.

Απεναντίας θυμάται λεπτομερώς την έκρηξη χαράς όταν πέρασε στην σχολή τουριστικών επαγγελμάτων. Ψάχνοντας αργότερα με οδηγό την αστρολογία τα δικά της πως και γιατί· ανακάλυψε τον Ουρανό στον 1^ο όταν άφηνε την Αθήνα. Με την ίδια χαρά και ικανοποίηση δούλεψε στην Κρήτη  πάνω στον τουρισμό μόνο για μια επιστροφή του Δία, δυστυχώς. Ήταν η ώρα που ο Πλούτωνας άφηνε την κρυψώνα του 12^ου για να της συστηθεί στον 1^ο. Εκείνη, όμως, που πάντα ήταν επιφυλακτική, του ζήτησε συστάσεις. Όμως βαριότανε μπλα μπλα πολύ να κάνει. Τότε ήταν που του κατέβηκε η ιδέα να της στείλει την Αστρολογία· μέσα από σεμινάρια και αμέτρητα βιβλία. Κι από την Κρήτη βρέθηκε στην Αθήνα να σπουδάζει.

Η μαθητεία της στο αντικείμενο της αστρολογίας ουσιαστικά ξεκίνησε το 2003 και ένα γνωρίζει· ότι θα λιώσει μαζί με το κορμί της. Υπήρξε από τα πρώτα σχετικά μέλη του www.myhoroscope.gr, Kαι για ένα φεγγάρι editor. Από το 2006-2008 παρακολούθησε τα σεμινάρια του Χρήστου Παΐζη στην ΑΛΣ. Όσο της το επιτρέπουν οι συνθήκες βρίσκεται κοντά στον χώρο, προσπαθώντας να είναι αθέατη , σε κόντρα ρόλο με τα κυβικά της.

Την ίδια αγάπη τρέφει για την συγγραφή τα τελευταία  χρόνια. Έτσι ξανά μαθήτρια γύρισε στα θρανία.  Να διδαχτεί τρόπους γραφής που υπηρετούν ιδέες. (ακολουθεί ένα ποίημα που η ίδια συνέγραψε για τη ζωή της και τη σχέση της με την αστρολογία όταν της ζητήθηκε να γράψει ένα βιογραφικό για την ιστοσελίδα του ΠΑ.ΣΥ.Φ.Α.)

Δυο παιδιά μεγάλωσα· άντρες τώρα τους θαυμάζω.

Δεν είμαι επεμβατική, μάνα εγώ δεν μοιάζω.

Στην Καλλιθέα κατοικώ, άνεργη είμαι ακόμα·

από τις δουλειές που άνοιξα, καμιά δεν έχω τώρα.

Την συγγραφή αγάπησα σαν την αστρολογία.

Τώρα που οι νόμοι άλλαξαν κι όλα ελεύθερα είναι

Σαν προξενήτρα θα φερθώ, κατακραυγή καμία.

Να τις παντρέψω λέω γω, να αποκαταστηθούνε

Μπας και γεράσω με αυτές να με απασχολούνε. 

Γεννήθηκα στον Πειραιά· απόγευμα·  λιοπύρι.

Με εκατόν είκοσι ευχές · δώρο του Ποσειδώνα.

 Στο σπίτι του καθότανε και μένα συλλογιότανε.

Λύπη πολύ τον έπιασε που με έπνιγε ο Κρόνος.

Κρίμα πολύ θα ήτανε για το όμορφο μωράκι

Χαμόγελο να μην χαρεί, χαρά να μη χορτάσει.

Κρίμα τον Δία , κρίμα του, κι αν είν στο σπιτικό του

Τα μπικουτί του φόρεσε , σε αντισκιά του Κρόνου.

 Η σελήνη όμως μυρίστηκε την δυσκολία όλη

Και σαν κριγιός ορμώμενος μπήκε  στο σπιτικό της

Τα κεκτημένα να σωθούν, στους δρόμους μην βρεθούμε.

Εκεί εγκαταστάθηκε παρέα με το κάρμα.

Κουβεντολόι πιάσανε, πολύ μεγάλο πράμα !

Μα ο ίδιος ο κυβερνήτης της, άρχισε να ζηλεύει

Και όλος διόλου πτωτικός, να την υπονομεύει.

Τα ποιηματάκια όλα αυτά τα λέω χαμογελώντας.

Ξορκίζοντας  τετράγωνα, τιμώντας ωροσκόπο.

Σε αυτόν πατώ και τραγουδώ, κέφι πολύ τον κάνω

Χαρτιά πολλά δεν μάζεψα, μα έχω στην καρδιά μου

Την σοφία  όλη του σύμπαντος και τα αποδέλειπά του.

Εύκολα δεν ανοίγομαι, φίλους πολλούς δεν έχω

Με το κακό συνήθειο, αλήθεια μόνο να λέω.

Γελάνε τις αλήθειες μου, άλλοι κτυπάν και ξύλο,

Νομίζουν αστειεύομαι τις λύσεις μου σαν βρίσκω.

Φταίει ο τρίτος μου μαθές, ή  φταίει ο κυβερνήτης ;(του)

Που βρέθηκε στην πιο ψηλή  κορφή, και όλους ηλεκτρίζει;

Κομματιαστά με ξέρουνε. Ολόκληρη κανένας.

Τιμώ τον ωροσκόπο μου